En dan na drie maanden ontreddering inzien dat hier al die tijd het verkeerde wachtmuziekje heeft geklonken.
‘Snap het nou,’ zei S. ten slotte. ‘Ik wil helemaal niet oud met je worden. Ik wil weer jong met je worden.’
Wil. Niet: wilde.
Precies genoeg om te denken dat het wel weer goed komt.
Beste, verwaarloosde A la recherche-lezer, een ongeveinsd dank voor alle gevoelvolle bijval. Eind augustus vervolg ik hier mijn reis. En tot die tijd…*
*) Hopen is voelen dat wat je voelt niet blijvend is.
