I.
Op die CONGO uit de premier mille moeten we vooral maar niet gaan bieden. Adviseert Martin Lodewijk:
Het lijkt mij uitgesloten dat Hergé die heeft gesigneerd. Waarschijnlijker lijkt me dat Germaine even voor haar Georges is ingevallen. Dat bibberhandje laat ze dan dus achterwege. Maar ik zou fotografische bewijzen, video, film, dna et cetera moeten zien (en dan nog uit onbetwistbare en onkreukbare bron!) om te geloven dat de man met het beeldschone handschrift van daarboven (en ik ben daarin een autoriteit: mijn moeder had het handschrift van God zelve terwijl mijn vader en ik krukken-op-wielen waren) die gruwelijke lagereschoolmeisjespoeziealbum-‘Tintin’ in het Congo-album heeft gepend.
II.
Wat weten we eigenlijk nog van die signeersessies? Over SOVIETS noteert droogstoppel Philippe Goddin (in de erbarmelijke vertaling van ‘Lignes de vie’):
De eerste vijfhonderd, genummerde, exemplaren liggen in het bureau* van priester Wallez om te worden gesigneerd. Hergé tekent voor Kuifje en hij heeft Germaine zo ver gekregen dat zij de ‘handtekening’ van Bobbie voor haar rekening neemt. Ze leggen de albums rondom zich heen open op de grond, om de inkt te laten drogen. Zullen de lange signeersessies hen dichter bij elkaar brengen?
*) Zoals bekend hadden de Waalse ultra-katholieken enorme bureaus waaraan zij dito sigaren rookten.
III.
Germaine (Ma petite Ginette, zoals Georges haar zoetelijk noemt) tekent voor de gelegenheid met links. Misschien dat de tekenaar zijn CONGO ook met de andere hand signeerde. Maar liever ga ik mee in de veronderstelling dat zijn aanstaande hier onbewogen ruggensteun verleent. Minimaal een halve ton voor een album dat tweemaal door haar is getekend: dat lijkt me een grijnzend eerherstel voor de bakkersdochter wier portretten onverkoopbaar zijn!
Vrijdag verder