Andere levenslijnen (5)

Bijzaken (3)

De ene B20 is de andere niet. Kort door de bocht: het portier van een B20 uit, pak ‘m beet, 1953 klakt anders dan een B20 uit het laatste productiejaar 1958.
Als ie al klakt.

Hierover vinden we op het blog van een Lancia-liefhebber het volgende:

The doors don’t have that magic latch snick of the later cars – they are more crudely secured with a big catch and clunk sounding more like an early Pininfarina Ferrari than a Lancia.

Deels heeft dat te maken met wat zich in het portier bevindt.

In de vroege uitvoering:

In de latere uitvoeringen:


Gaan we uit van de productieperiode van De Zaak Zonnebloem dan kunnen we aannemen dat Arturo Cartoffoli in een vroege B20 rijdt.
Conclusie: Hergé had een CLUNK uit zijn lade met onomatopeeën moeten vissen en geen CLAC.

Bijzaken (2)

Bon. Hier waren we:

Maar voordat we het over CLAC gaan hebben, eerst iets over BRRROUM.

De auto is een gulle leverancier van onomatopeeën, denk aan de VROARs, de VROAPs en de VROAWs uit de cataleptische tekenpen van Jean Graton. Over diens klankentapperij merkt Joost Pollmann* op:

Ik moet bekennen dat ik nooit veel gegeven heb om de Michel Vaillant-reeks, mede omdat zijn geluidsweergave zo volstrekt monotoon is. Een beetje autoliefhebber zou moeten horen dat een Porsche 911 een heel ander gebrul voortbrengt dan een Renault Alpine, maar in de boeken van Graton klinkt alles precies hetzelfde, en voor een tekenaar die zijn leven heeft gewijd aan het afbeelden van racewagens is dat nogal treurig.

Hergé laat de technisch vooruitstrevende auto van Arturo Cartoffoli broemen. Dat is niet fantasievol en eigenlijk nogal kinderachtig. Tuut tuut, broem broem! Het zijn onomatopeeën van de Euroshopper.
En het portier, dat klakt.
Zoals er wel meer klakt in het universum van Kuifje:

Hier hebben we hét bewijs dat Haddock een snob is. Op Molensloot maakt het neerleggen van de telefoonhoorn hetzelfde geluid als het sluiten van het portier van een Lancia Aurelia B20!

Of is het net andersom?

Woensdag: waarom het niet CLAC maar CLUNK moet zijn.

*) Joost Pollman, Een indruk van echtheid (pagina 132)

Bijzaken (1)

Boven: twijfels bij Arturo Benedetto Giovanni Giuseppe Pietro Archangelo Alfredo Cartoffoli (van Milaan) over de mechanische onderdelen van zijn Lancia Aurelia B20.

Onder: technische factsheet over de kleppen van de Lancia Aurelia B20. Verzamelstatus: extremely rare, unknown to most Lancia enthusiasts and Aurelia owners. Issued by the Lancia factory over a series of years to dealerships servicing Aurelia models. No proper shop manual was produced for the Aurelia models, thus these documents are the only factory-published technical literature for the Aurelia.



Maandag: hoe authentiek is Hergé’s onomatopee (‘KLAK’) bij het portier van Arturo’s Aurelia?

Beren

Er is toch wel íets wat je nog graag hebben wilt? Amusant aanstellerig mailtje van D. die vindt dat ik hem verwaarloos.
‘De liefde kan niet van één klant komen,’ wijs ik hem terecht.
Maar vooruit.
De Zaak Zonnebloem, tweeënveertigste plaat:

D. heeft me ooit een gesigneerde German Research in World War II in de maag gesplitst. Hij mag nu hier zijn tanden op stukbijten:

De Quick met berenomslag, eerste helft jaren vijftig. Duits geïllustreerd tijdschrift met, in de jaren na de oorlog, een interessante redactiemedewerkster: niemand minder dan Traudl Junge, de voormalige secretaresse van Adolf Hitler.

Waarde D., ik zie mijn bestelling graag in onberispelijke staat tegemoet!

(Wordt - hopelijk - vervolgd)

Déjà vu

Omroep Limburg, gisteravond: “… heeft de politie onmiddellijk 44 zigeuners opgehangen en zeven eksternesten uitgerookt, maar de daders zijn nog spoorloos. Dan nog het weer…”

Andere levenslijnen (4)

Tegen de maan

Qua Hergé biedt de nieuwe veilingcatalogus van Artcurial louter kruimelwerk. Maar wie € 50.000 in de knip heeft voor een fijn origineel van Franquin (uit: Robbedoes en de Bobbelmannen)…

… of het dubbele voor een stuitend vervelend omslagje van Enki Bilal…

…moet 2 april vooral naar Parijs.

De Kuifje-blogger die zich hier vaker dan eens denigrerend heeft uitgelaten over Raket naar de Maan, overweegt komend weekend naar de Tefaf in Maastricht te gaan. Daar wacht dit toepasselijke werkje van Pieter Brueghel de Jonge op een koper:

Vermelde titel in de catalogus?
Pissing on the moon.

Explosief

Fragment uit het feuilleton ‘Voor de Eer van Frankrijk’ (Leidsch Dagblad, maart 1894). Nog best genietbaar, maar enkel zoals het destijds genoten werd: in kleine hapjes.
Let eens op dit buitengewone personage.
Hém kennen we.
Toch?


Dat tevreden rokers sowieso niet vies zijn van een stevige krachtterm, leren we op de advertentiepagina (1929) van dezelfde krant...


... terwijl er met de uitverkoren vloek van Haddock toch ook op minder aanstootgevende wijze promotie valt te bedrijven:


Uit de Nieuwe Rotterdamsche Courant en uit een tamelijk explosief tijdvak: november 1914.
Overigens is die Daan Hoeksema een opvallende vogel.
Maar ik dwaal af.

1031 tekstballonnen

Interessante mail van een A la recherche-lezer die vindt dat ik het ‘klessebesgehalte’ van Raket naar de maan nogal overdrijf:

Ik tel in dat album 1031 tekstballonnen, inclusief de uitroepen van verbazing (?) en opwinding (!). Dat leek mij in eerste instantie ook veel maar bijvoorbeeld Cokes in voorraad heeft maar twintig tekstballonnen minder!

Zal zo wezen, maar professoren met Jacobsiaanse exposés ontbreken in dat avontuur.

On a parlé…

… de la lune…

En dat zijn geen tekstballonnen die je op je hoofd moet krijgen.

Misschien is niet Cokes, maar Het geheim van de Eenhoorn beter vergelijkingsmateriaal. Let eens op de in de hoek geperste broeder Vogel:


Strook 159 en 160 uit Le Soir.
Waarmee we het vaarwater van Edgar P. Jacobs weer hebben verlaten en vastlopen in een typisch zijgeultje van Alfred Mazure:

Dick Bos in het jungle-avontuur Zilver (1941). Een mooi voorbeeld van het ingebakken leed van de stripheld: hoe meer je van ‘m hoort, hoe minder je van ‘m ziet.

En terwijl Dick nog even keuvelt, doe ik er hier het zwijgen toe. Terug op 15 maart.