Zondagochtend nam ik de metro naar Union Square en wandelde naar Gramercy Park, een fraai en overigens ontoegankelijk stadsplantsoen. Je moet in een van de omringende, neo-klassieke herenhuizen wonen om een sleutel van het hoge ijzeren hek te krijgen. Erg irritant, zulke private lapjes groen in een overvolle stad!
Maar de gelijknamige buurt is rustig en innemend en je kunt er, ontdekte ik ooit, weldadig kuieren. Herman Melville woonde en werkte er, en Nathanael West die ‘The day of the locust’ schreef: navrante roman over schlemielen die zich halsstarrig ophouden in de omgeving van filmsterren in de hoop ontdekt te worden.
’s Middags, tijdens een urenlange vertraging op de luchthaven, peinsde ik over Popo, de schlemiel die zich koppig vastklampte aan de schaduw van Hergé. Maar bovenal somberde ik over de man erachter, iemand die zich halsstarrig ophield in de omgeving van het leven en dat evengoed tussen zijn vingers zag wegglippen.
